اندوهی عظیم

در این هوای گرم از دود

باید یک نفر باشد شبیه تو

از هر رفته ای شاد و از هر نیامده ای غمگینم

احوال روزگار من این است

حالی نمی ماند وقتی نه کسی داری

و نه بی کسی

آخرین راه برای تو همین است

سوختن و ساختن

و اندوهی عظیم و من آن صبحم

خواب را از چشمانم ربوده ای

بیا ای چشم روشن بین

و این برگ از دفتر هم

همان بهتر که نباشد

نبودنها بسیار داریم.... بگذار این یکی باشد

موری می گفت: باید بپذیری و قبول کنی

تنهایی و غمگین بودن را

بپذیر و پس از پذیرفتن

نوبه دیدن تمام داشته ها و خوبی هاست

شاید وقتی دیگر

ما بی تو خسته ایم

ما بی تو خسته ایم

تو بی ما چگونه ای؟

همیشه فکر میکردم شاید اگر نباشی فرقی نکند. کسی دلگیرت نشود. بدون چشم نگران و امیدوار زندگی سخت خواهد شد.

این روزها تمام تلاش و تمرکز من شده رسیدگی کردن به منی که مدتها بود از آن غافل بودم.